Στο βιβλίο «Το 30ο σύνταγμα του Ε.Λ.Α.Σ.» ο Θανάσης Μητσόπουλος, πολιτικός καθοδηγητής του συντάγματος διηγείται την επίσκεψή του στα Πλάγια στα τέλη του 1943: «...Την τρίτη βραδιά φθάσαμε στο Χαμηλό. Μιλήσαμε σε μια μικρή συγκέντρωση, άλλωστε και το χωριό ήταν μικρό και τραβήξαμε για το χωριό Πλαγιά. Οι κάτοικοί του πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία. Αρκετά μεγάλο το χωριό, πάνω από διακόσια σπίτια. Φτάσαμε κατά τις οχτώμιση με εννιά το βράδυ. Μας οδηγούν στο σχολείο, όπου μας περίμεναν οι χωρικοί. Το σχολείο έλαμπε φωταγωγημένο. Μπαίνουμε στην αυλή. Η πόρτα ανοιχτή και μέσα στην αίθουσα κόσμος πολύς. Ο υπεύθυνος του ΕΑΜ ανοίγει δρόμο. Μπαίνουμε στην αίθουσα. Θυελλώδη χειροκροτήματα μας υποδέχονται, επευφημίες για το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Ορμούν να μας χαιρετίσουν με χειραψία. Οι κοπέλες, με χάρη και λέγοντας όμορφα λόγια, μοίραζαν σ’ όλους τους αντάρτες από ένα κεντημένο μαντηλάκι για ενθύμιο. Και μέσα σε χειροκροτήματα και επευφημίες αρχίζω την ομιλία μου. Μιλάω για τον ΕΑΜ και τους σκοπούς του. Για την αποστολή του ΕΛΑΣ. Ενθουσιασμός μεγάλος. Έξαρση πατριωτική, χαρά.
Σε μια στιγμή ο κομματικός υπεύθυνος του χωριού μού ψιθυρίζει πως μπορώ να μιλήσω και για το Κόμμα ότι όλοι συμπαθούν πολύ το Κόμμα.
Ενθουσιασμένος και γω από τις θερμές εκδηλώσεις για το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ κάνω κορώνα γεμάτη έξαρση για το ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Τα εμπνευσμένα λόγια μου για το Κόμμα αντίθετα απ’ ότι περίμενα τα υποδέχθηκε μια απροσδόκητη σαστισμάρα, ένα ακαριαίο μούδιασμα, ένα αυτόματο κούμπωμα του κόσμου. Τα χειροκροτήματα πολύ λίγα σχετικά με τα άλλα, τα προηγούμενα χειροκροτήματα. Δαγκώθηκα. Μου μπήκαν ψύλλοι στ’ αυτιά, μα το πράγμα είχε γίνει. Οι ακροατές όχι μόνο δεν συμπαθούσαν όλοι το Κόμμα, μα αντίθετα ήταν ποτισμένοι με πολύ προκατάληψη εναντίον του. Δεν τους παραξένεψε το ότι και το ΚΚΕ παίρνει μέρος στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Τους έκανε να κλωτσίσουν κείνο που είπα ότι το ΚΚΕ καθοδηγεί και είναι επικεφαλής του αγώνα. Αυτό τους ζεμάτισε. Βέβαια όχι όλους. Γιατί ανάμεσά τους υπήρχαν πολλοί με ξεκαθαρισμένη και συνειδητοποιημένη συμπάθεια προς το ΚΚΕ. Εννοώ τους ανθρώπους εκείνους που μπήκαν στον αγώνα από πατριωτισμό, χωρίς να ξέρουν τον ιδιαίτερο ρόλο του ΚΚΕ. Μα οι κομμουνιστές, δαγκώθηκαν γιατί καταλάβαιναν τι συνέπειες θα είχαν αυτά που είπα».
