Από το μακρινό 1968. Είχα την τιμή να υπηρετήσω τους πολίτες των χωριών Ειδομένης, Πλαγίων, Φανού, Χαμηλού. Στον οικισμό Δογάνης, ανάμεσα σε Ειδομένη και Πλάγια υπήρχε(δεν ξέρω αν εξακολουθεί να υπάρχει) μια βρύση-ποτίστρα. Εκεί σταμάτησα μια μέρα να ξεδιψάσω και ο φακός με συνέλαβε να "ποτίζομαι" παρέα με δύο όμορφα γαϊδουράκια. Πάντα θυμάμαι τον τόπο και τους ανθρώπους που υπηρέτησα. Έχω ανεξίτηλες αναμνήσεις.
23-4-1968. Δεύτερη μέρα του Πάσχα και του Αγ.Γεωργίου, ημέρα της γιορτής μου.
Αντάμωμα στο γραφείο του Κοινοτικού Ιατρείου στον Φανό, με τον Κοινοτικό Ιατρό Βασίλειο Παράβα.
Ερχόμενος στην Ειδομένη να υπηρετήσω ως Αστυνομικός, είχα τη μεγάλη τύχη και ευλογία να συναντήσω στο διάβα μου πολύ αξιόλογους ανθρώπους.
Ο κορυφαίος όλων ήταν ο Βασίλης. Η καρδιά και η ψυχή της παρέας. Η καρδιά και η ψυχή της τοπικής κοινωνίας. Ιδιαίτερα τίμιος, αφιερωμένος στην επιστήμη του και την κορυφαία αποστολή του. Όποτε τον καλούσε ο ασθενής δεν υπολόγιζε ώρες και αποστάσεις. Νύχτα μέρα από την Κούπα ως το Χαμηλό, ο γιατρός πήραν παρών.
Στην παρέα ήταν πρώτος. Συνεκτικός κρίκος όλων εκείνων που την αποτελούσαν και δεν ήταν λίγοι. Όταν ανταμώναμε στα καφεστιατόρια του Λαδά στο Φανό, του Τζουρτζουκλή στα Πλάγια, της Βέτας και του Σωκράτη στην Ειδομένη κι έλειπε ο Γιατρός, έπεφτε ξενέρωμα.
Ήταν άνθρωπος για τον οποίο θα μπορούσε να γράψει κανείς βιβλίο ολόκληρο. Υπηρέτησε τον τόπο για 15 και πλέον έτη. Έφυγε από τη ζωή πριν 4 χρόνια.
Αιωνία του η μνήμη.
(Ανάρτηση φωτογραφίας 6/4/2025)
