ΣΤΑ ΠΛΑΓΙΑ ΠΑΙΟΝΙΑΣ...: Τα Πλάγια (Καρασινάν) [Από το βιβλίο "Κοινότης Πλαγίων - Εν Παιονία Κιλκίς" του Θεόδωρου Π. Μποράκη (2022)]

Τὰ Πλάγια Παιονίας σήμερα (δεκαετία τοῦ 2010).

Πηγὴ φωτογραφίας: Θοδωρὴς Π. Μποράκης.

Ἔρευνα - παρουσίαση: Θεόδωρος Π. Μποράκης

Τὰ Πλάγια (Καρασινάν) - Τὸ χωριὸ Πλάγια βρίσκεται στὸ βόρειο τμῆμα τοῦ Δήμου Παιονίας, στὸν Νομὸ Κιλκίς, στὴν πλαγιὰ τοῦ ὑψώματος μὲ τοπωνύμιο «412», σὲ ἀπόσταση 5 χιλιομέτρων νοτίως τῶν ἑλληνοσκοπιανῶν συνόρων.

Μέχρι τὸ 1928 εἶχε τὸ τοπωνύμιο Καρασινὰν καὶ κατοικήθηκε πρώτη φορὰ κατὰ τὸν 19ο αἰώνα, ἀπὸ τουρκικὸ πληθυσμὸ ποὺ μεταφέρθηκε στὴν περιοχὴ ἀπὸ τὸ Ἰκόνιο τῆς Μικρᾶς Ἀσίας.

Τὸ Καρασινὰν ἦταν φημισμένο γιὰ τὴν ποιότητα τοῦ νεροῦ καὶ γιὰ τὴ βρύση Χαμὶτ Σογιοῦ ποὺ κατὰ τὴν παράδοση ἔπινε νερὸ ὁ σουλτάνος Χαμίτ Β΄ ὅταν ἐπισκεπτόταν τὴν Θεσσαλονίκη. Ἀποτελοῦσε προορισμὸ ποὺ οἱ γιατροὶ πρότειναν σὲ ἀσθενεῖς μὲ ἀναπνευστικὰ προβλήματα, λόγων τῆς ξηρότητας καὶ τῆς καταλληλόλητας τοῦ κλίματος γιὰ τέτοιου εἴδους παθήσεις.

Κατὰ τὸν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τὰ χωριὰ Καρασινὰν (Πλάγια) καὶ Μαγιαδὰγ (Φανὸς) ὑπῆρξαν ἕδρα τῆς 8ης Γαλλικῆς Ταξιαρχίας. Τὸ 1917, στὶς μάχες τῶν ὑψωμάτων Ραβινὲ καὶ Σεμὲν ντὲ Φέρ, τὸ χωριὸ ὑπῆρξε στὸ ἐπίκεντρο τῶν ἐπιχειρήσεων τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ, ποὺ κατέλαβε τὰ παραπάνω ὑψώματα καὶ τὰ ἀπέσπασε ἀπὸ τοῦ Βούλγαρους μετὰ ἀπὸ σκληρὲς μάχες. Ἕνας ἀπὸ τοὺς πρωταγωνιστὲς τῶν μαχῶν ὑπῆρξε ὁ λοχαγὸς Γεώργιος Κονδύλης, ὁ μετέπειτα στρατηγὸς καὶ πρωθυπουργός. Ἦταν ὁ διοικητὴς τοῦ 3ου Τάγματος, τοῦ 1ου Συντάγματος Σερρῶν ποὺ εἶχε στρατοπεδεύσει πρὶν τὴν μάχη τοῦ Σεμὲν ντὲ φὲρ σὲ μικρὴ ἀπόσταση ἀπὸ τὰ Πλάγια.

Τὴν περίοδο 1922 - 1924 (μικρασιατικὴ καταστροφὴ καὶ ἀνταλλαγὴ τῶν πληθυσμῶν) ἐγκαταστάθηκαν στὸ Καρασινὰν 779 Ἕλληνες πρόσφυγες ἐνῶ οἱ Τοῦρκοι κάτοικοί του εἶχαν μετακινηθεῖ στὴν Τουρκία. Οἱ κάτοικοι τῶν Πλαγίων ἔλκουν τὴν καταγωγή τους ἀπὸ τὰ περίχωρα τῆς Κωνσταντινουπόλεως (Μπογάζκιοϊ, Ἀρναούτκιοϊ, Πύργος κ.λπ.), ἀπὸ περιοχὲς τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης (Σαράντα Ἐκκλησιές, Ἑξάστερο, Τσαντώ κ.λπ.) ἀλλὰ καὶ ἀπὸ περιοχὲς τῶν μικρασιατικῶν παραλίων τῆς Προποντίδας (Ἀρτάκη, Πάνορμος, Μισόπολη κ.λπ.).

Στὸ κέντρο τοῦ χωριοῦ βρίσκεται ὁ Ἱερὸς Ναὸς Ἁγίας Παρασκευῆς ποὺ ὑπάγεται διοικητικὰ στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως καὶ Πολυκάστρου. Ὁ ναὸς εἶναι ἀφιερωμένος στὴν προστάτιδα τοῦ χωριοῦ Μπογάζκιοϊ τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης, τὴν Ἁγία Παρασκευή, τὸ εἰκόνισμα τῆς ὁποίας μετέφεραν κατὰ τὸν ξεριζωμό, ἀπὸ τὴν ἀλησμόνητη πατρίδα, οἱ κάτοικοι τοῦ χωριοῦ. Ἡ ἐκκλησία χρησιμοποιήθηκε ὡς διδακτήριο τὴν περίοδο τῆς Κατοχῆς, ὅταν τὸ χωριὸ πυρπολήθηκε ἀπὸ τὸν βουλγαρικὸ στρατὸ (17 Ἰανουαρίου 1944) ὅπου κατέκαψε 66 σπίτια καὶ τὸ σχολεῖο τοῦ χωριοῦ. Ὁ ναὸς κατεδαφίστηκε, ἀνακατασκευάστηκε καὶ ἁγιογραφήθηκε τὴ δεκαετία τοῦ 1990 μετὰ ἀπὸ τὶς ζημιὲς ποὺ εἶχε ὑποστεῖ λόγω τοῦ ἰσχυροῦ σεισμοῦ τῆς 21ης Δεκεμβρίου 1990.

Τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν Πλαγιωτῶν, ἀπὸ τὰ πρώτα χρόνια τῆς ἐγκατάστασής τους, ἦταν γεωργοὶ καὶ κτηνοτρόφοι κι ἀσχολήθηκαν μὲ τὴν παραγωγὴ ξυλοκάρβουνου, τὴν καπνοκαλλιέργεια, τὴ σηροτροφία, τὴν ἀμπελουργία καὶ τὴν κτηνοτροφία.

Τα Πλάγια τη δεκαετία του 2000. Από το αρχείο του κ. Αντώνιου Εκατοδράμη.

Πληροφορίες γιὰ τὸν ἐπισκέπτη - Στά Πλάγια μπορεῖτε νὰ ἐπισκεφθεῖτε τὸν Ι. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς, τὰ οἰνοποιεῖα καὶ τὰ καταστήματα ἑστίασης στὴν πλατεῖα. Στὰ Πλάγια δραστηριοποιεῖται Πολιτιστικὸς Σύλλογος.

(Οἰνοποιεῖα, προϊόντα μελισσοκομίας, κυνήγι, ὀρεινὴ πεζοπορία, ὀρειβασία, γήπεδο).
Ἐπισκεφθεῖτε τίς περιοχές: "Πευκάκια" στὸ γήπεδο τοῦ χωριοῦ (περίπατος, πίκ-νίκ). "Ἁγίασμα τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς" δύο χιλιόμετρα νοτιοανατολικὰ τοῦ χωριοῦ (διαμορφωμένος χῶρος γιὰ ἀναψυχή, παραπόταμος, πίκ-νίκ).

Περιήγηση στὶς "Πετράρες", τὰ βραχώδη συμπλέγματα στὸ ὕψωμα "412" ποὺ δεσπόζουν τοῦ χωριοῦ στὴ διαδρομὴ γιὰ τὸ χωριὸ Φανὸς ἀλλὰ καὶ περιμετρικὰ τοῦ ὑψώματος (κιόσκι, θέα, πίκ-νίκ, ὀρεινή πεζοπορία, ἀναρρίχηση).

Τὸ χωριὸ ἀπέχει περίπου 3,5 χλμ ἀπὸ τὸν Ἀξιὸ ποταμό.

Διαδρομὲς πεζοπορίας: 1) Πλάγια - Χαμηλὸ (μέσῳ δασικοῦ μονοπατιοῦ), 2) Πλάγια - Δογάνης (μέσῳ ὀρεινοῦ μονοπατιοῦ), 3) Πλάγια - Ἁγίασμα Ἁγίας Παρασκευῆς - Δρέβενο (ἐκκλησία Ἁγίων Ἀναργύρων) - Ἀξιὸς ποταμὸς καὶ ξανὰ ἐπιστροφὴ στὰ Πλάγια, συνολικῆς διάρκειας περίπου 3,5 ὡρῶν (μέσῳ δασικοῦ δρόμου), 4) Πλάγια - ὕψωμα "412" (στὴν πλαγιὰ τοῦ λόφου εἶναι χτισμένα τὰ Πλάγια) - ἐξωκλήσι Προφήτου Ἠλία.

Τά Πλάγια. Λήψη ἀπὸ τίς "πετράρες" πρὶν τὴν εἴσοδο στὸ χωριό. Φωτογραφία: Θοδωρὴς Π. Μποράκης (Αὔγουστος 2022).

Τὰ Πλάγια Παιονίας. Φωτογραφία: Θοδωρής Π. Μποράκης (2022)

Ἡ ἐπαρχία Παιονίας

Τοπογραφία - Ἡ εὐρύτερη περιοχὴ τῶν Πλαγίων βρίσκεται ἀνάμεσα στὴ δυτικὴ ὄχθη τοῦ Ἀξιοῦ ποταμοῦ καὶ στὶς ἀνατολικὲς πλαγιὲς τοῦ ὄρους Πάικο. Τὰ Πλάγια, μαζὶ μὲ τὰ χωριὰ Κορώνα, Εὔζωνοι, Εἰδομένη, Χαμηλό, Δογάνης, Φανὸς καὶ Σκρὰ ἀποτελοῦν τὴν παραμεθόρια ζώνη τῆς Παιονίας.

Βόρεια ἀπὸ τὸ χωριὸ καὶ σὲ ἀπόσταση 3 περίπου χιλιομέτρων, σὲ εὐθεία γραμμή, βρίσκεται τὸ χωριὸ Χαμηλὸ (Ἀλτσάκ) [1] καὶ τὸ ἱστορικὸ ὕψωμα Ραβινέ. Ἀνάμεσα στὰ χωριὰ Πλάγια καὶ Χαμηλό, στὴ σημερινὴ ἀγροτικὴ περιοχὴ Χαμηλοῦ, βρίσκονταν στὶς ἀρχὲς τοῦ 1900 οἱ μουσουλμανικοὶ οἰκισμοὶ Μπαρακλῆ Μαχαλᾶ καὶ Χατζῆ Μπαρὶ Μαχαλᾶ, ποὺ ἐρήμωσαν μετὰ τὴν ἀνταλλαγὴ τῶν πληθυσμῶν κατὰ τὰ ἔτη 1923 - 1924.

Ἀνατολικὰ τῶν Πλαγίων καὶ σὲ ἀπόσταση 5 χιλιομέτρων, βρίσκεται τὸ παραμεθόριο χωριὸ Εἰδομένη (Σέχοβο) ὅπου βρίσκεται καὶ ὁ ὁμώνυμος σιδηροδρομικὸς μεθοριακὸς σταθμός. Ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ κράτους τῆς Δ.Β.Μ.[2] ἐπίσης παραμεθόρια, βόρεια ἀπὸ τὰ Πλάγια, βρίσκεται ἡ πόλη Γευγελὴ (Gevgelija).

Νοτιοανατολικὰ καὶ σὲ ἀπόσταση 2,5 περίπου χιλιομέτρων βρίσκεται τὸ χωριὸ Δογάνης[3] (Σλώπνιτσα) ἤ (Σλὸπ) καὶ τὸ ἱστορικὸ ὕψωμα Σεμὲν ντὲ φέρ.[4]

Νότια τῶν Πλαγίων καὶ σὲ ἀπόσταση 4,5 χιλιομέτρων, ἀπὸ τὸν δασικὸ δρόμο (μέσω τοῦ ἁγιάσματος τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς) ὑπῆρχε μέχρι τὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 1940 τὸ χωριὸ Πύλη (Δρέβενο).[5] Ἡ διαδρομὴ Πλαγίων - Ἀξιουπόλεως (μέσω Δρέβενου) 5,5 χιλιόμετρα χωματόδρομος, καταλήγει στὴ σύγχρονη ἐπαρχιακὴ ὁδὸ Πλαγίων - Ἀξιουπόλεως, ἀπὸ τὴ συμβολὴ τῶν ὁδῶν ἡ Ἀξιούπολη ἀπέχει περίπου 6 χιλιόμετρα.

Στὴ δυτικὴ πλευρὰ τοῦ ὑψώματος «412», σὲ ἀπόσταση 3 χιλιομέτρων ἀπὸ τὰ Πλάγια βρίσκεται τὸ χωριὸ Φανὸς (Μαγιαδάγ), ἐνῶ δυτικὰ τῶν Πλαγίων σὲ εὐθεία ἀπόσταση περίπου 10 χιλιομέτρων βρίσκεται τὸ χωριὸ Σκρὰ (Λούμνιτσα) καὶ ἡ «Γαλάζια Λίμνη».

Ὁ κάμπος τῆς περιοχῆς, ποὺ ἐκτείνεται ἀνατολικὰ καὶ σὲ ἀπόσταση 3-5 χιλιομέτρων ἀπὸ τὰ Πλάγια, καὶ τὸν διασχίζει ὁ Ἀξιὸς ποταμός, εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχὴν μὴ ὀρεινὴ καὶ καλλιεργήσιμη τοποθεσία τῆς περιοχῆς καὶ περιλαμβάνει τὰ χωράφια τῶν χωριῶν Πλαγίων, Δογάνη καὶ Εἰδομένης.

Στὸ 4^ο χιλιόμετρο τῆς ἐπαρχιακῆς ὁδοῦ Πλαγίων - Εἰδομένης, ξεκινάει ἀσφαλτόδρομος ἀπόστασης 3,5 χιλιομέτρων πού, μέσω τῆς γέφυρας τοῦ Ἀξιοῦ, ὁδηγεῖ στὴν Ἐθνικὴ Ὁδὸ Εὐζώνων - Ἀθηνῶν.

Ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς ἀνατολικῆς ὄχθης τοῦ Ἀξιοῦ, περίπου 6 χιλιόμετρα βορειοανατολικὰ τῶν Πλαγίων, βρίσκεται τὸ χωριὸ Εὔζωνοι (Ματσίκοβο). Κοντὰ στὸ χωριὸ Εὔζωνοι βρίσκεται ὁ ὁμώνυμος συνοριακὸς σταθμὸς στὸ ἐθνικὸ ὁδικὸ δίκτυο ποὺ ὁδηγεῖ στὸ κράτος τῆς Δ.Β.Μ.

Δυτικὰ - νοτιοδυτικὰ ἀπὸ τὰ Πλάγια καὶ σὲ ἀπόσταση 6,5 χιλιομέτρων βρίσκεται τὸ χωριὸ Μικρὸ Δάσος (Σμὸλ) ἐνῶ σὲ ἀπόσταση 8,5 χιλιομέτρων βρίσκεται τὸ χωριὸ Πευκόδασος (Ὀρέβιτσα).

Απόσπασμα γερμανικού χάρτη του 1943 (MAP G6810 1943) που απεικονίζει την περιοχή της Παιονίας. Στον χάρτη αποτυπώθηκε η παλιά διαδρομή Αξιούπολης - Πλαγίων - Ειδομένης (μέσω χωριού Πύλη [Δρέβενο].

Πηγή: OKH/Gen st d H Kriegskarten und vermessung swesen 1943.

Οἱ κύριες πόλεις τοῦ Νομοῦ Κιλκὶς ἀπέχουν ἀπὸ τὰ Πλάγια, σὲ εὐθεία γραμμή: τὸ Κιλκὶς 33 χιλιόμετρα ἀνατολικὰ - νοτιοανατολικά, ἡ Γουμένισσα 15 χιλιόμετρα νότια-νοτιοδυτικά, ἡ Ἀξιούπολη 11 χιλιόμετρα νότια - νοτιοανατολικά, τὸ Πολύκαστρο 12 χιλιόμετρα νότια - νοτιοανατολικά. Ἡ Θεσσαλονίκη (ἀπὸ τὴν Πλατεία Δημοκρατίας) ἀπέχει, σὲ εὐθεία γραμμή, 61 χιλιόμετρα νότια - νοτιοανατολικὰ ἀπὸ τὰ Πλάγια.

[1] Μέσα σὲ παρένθεση ἀναγράφονται τὰ τοπωνύμια τῶν χωριῶν ὅπως ἦταν γνωστὰ πρὶν μετονομαστοῦν ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ κράτος τὸ 1926.

[2] Ἡ ὀνομασία FYROM ἀπὸ τὸ 2019 ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὴν ὀνομασία «Δημοκρατία τῆς Βόρειας Μακεδονίας». (Στὸ κείμενο Δ.Β.Μ.).

[3] Τὸ Σλὸπ πῆρε τὸ τοπωνύμιο Δογάνης, στὴ μνήμη τοῦ Ἀνθυπολοχαγοῦ Εὐστάθιου Δογάνη, ἀπὸ τὰ Καλάβρυτα, ποὺ φονεύθηκε στὴ μάχη κατὰ τῶν Βουλγάρων ἐπιδρομέων, στὸ ὕψωμα Σεμὲν ντὲ φέρ, στὶς 24 Ἀπριλίου 1917.

[4] Περιοδικὸ «Τολμών» τχ.26, Ἀπρίλιος - Μάιος - Ἰούνιος 2008 http://www.tolmon.gr

[5] Ἡ ὁριστικὴ διάλυση τοῦ οἰκισμοῦ συντελέστηκε τὴ δεκαετία τοῦ 1940, κατὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ὅταν οἱ Ἕλληνες πρόσφυγες ἀπὸ τὸν Πόντο ποὺ εἶχαν ἐγκατασταθεῖ ἀπὸ τὸ 1924 στὸ Δρέβενο, μετεγκαταστάθηκαν ὁριστικὰ στὴν Ἀξιούπολη. Σχετικὰ μὲ τὴν ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ Δρέβενο δεῖτε παρακάτω, στὴν ἑνότητα «Ἡ ζωὴ στὰ Πλάγια», στὸ κεφάλαιο «Τοπωνύμια τῆς περιοχῆς τῶν Πλαγίων», στὴ σελίδα 86.

Ἄποψη τῶν Πλαγίων (Καρασινὰν) τὸ ἔτος 1917.

Φωτογραφία ἀπὸ τὸ ἀρχεῖο τοῦ Ὑπουργείου Πολιτισμοῦ τῆς Γαλλίας.

Χάρτης τῆς περιοχῆς μὲ τὰ παλιὰ τοπωνύμια. Πηγή: Διαδίκτυο.

Διοικητικὲς μεταβολὲς τῆς Κοινότητας Πλαγίων - Στὰ Πλάγια κατοικοῦσαν Τοῦρκοι μέχρι τὴν ἀνταλλαγὴ τῶν πληθυσμῶν καὶ τὴν ἐγκατάσταση τῶν Ἑλλήνων προσφύγων ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴ Θράκη καὶ τὴ Μικρά Ἀσία, ἀπὸ τὸ 1923 μέχρι τὸ 1924.

Τὸ παλιὸ τοπωνύμιο τῶν Πλαγίων ἦταν Καρασινάν, μέχρι τὴ μετονομασία του τὸ 1928. Τὸ Καρασινὰν ὑπαγόταν διοικητικά, στὶς ἀρχὲς τοῦ 20^οῦ αἰώνα, στὸ Βιλαέτι Θεσσαλονίκης, στὸν Καζὰ Γευγελῆς (σύμφωνα μὲ τὸν χάρτη Βιλαετιῶν Κοσσυφοπεδίου, Μοναστηρίου καὶ Θεσσαλονίκης, ποὺ τυπώθηκε τὸ 1908 ἀπὸ τὸ Istituto Geografico de Agostini τῆς Ρώμης) καὶ ἐνδέχεται νὰ ἐποικίστηκε μὲ τουρκικὸ πληθυσμὸ (Κονιάρους) μετὰ τὸ 1814, ὅπως θὰ περιγραφεῖ παρακάτω στὴν ἑνότητα "Ἱστορία τῆς εὐρύτερης περιοχῆς Παιονίας".

Ἔχουν βρεθεῖ ἀναφορὲς σχετικὲς μὲ τὸ Καρασινάν, μὲ καταγεγραμμένες ὀνομασίες ὡς: Καρὰ Σινάν, Καρασινάνσι (στοὺς πίνακες ἀπογραφῆς τῆς Ε.Σ.Υ.Ε. στὴν ἀπογραφὴ πληθυσμοῦ τὸ 1920), Καρασινάκι (ὑποκοριστικὸ τοῦ τοπωνυμίου Καρασινὰν ὅπως συνήθιζαν νὰ τὸ ἐκφέρουν ἐπισκέπτες τοῦ χωριοῦ στὰ μέσα τοῦ 20^οῦαἰώνα), Carachnan, Karasinanci, Kara Sinanci, Карасин-анци.

Μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς περιοχῆς τῆς Παιονίας, τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1912, καὶ μέχρι τὴν τελικὴ παγίωση τῆς ἐθνολογικῆς σύνθεσης τῶν χωριῶν, ἡ ἑλληνικὴ πολιτεία ὀργάνωσε, μετὰ ἀπὸ συνεχεῖς διοικητικὲς ἀλλαγές, τὴν ἐπαρχία Παιονίας στὴ μορφὴ ποὺ ὑφίσταται σήμερα.

Τὰ Πλάγια, μέσα σ’ αὐτὸ τὸ χρονικὸ διάστημα ὑπέστησαν τὶς συνέπειες τοῦ πολιτικοῦ καὶ κοινωνικοῦ κλίματος ποὺ ἐπικρατοῦσε στὴ Μακεδονία.

Ὅταν, μετὰ τὴν ἀνταλλαγὴ πληθυσμῶν, παγιώθηκε ἡ ἐθνολογικὴ μορφὴ τοῦ χωριοῦ, αὐτὸ περιλήφθηκε ἀρχικὰ στὸν Νομὸ Πέλλας, ἔπειτα στὸν Νομὸ Θεσσαλονίκης καὶ στὴ συνέχεια στὸν Νομὸ Κιλκὶς ποὺ ὑπάγεται μέχρι σήμερα.

Παρακάτω φαίνονται ὅλες οἱ διοικητικὲς μεταβολὲς τῆς Κοινότητας Πλαγίων ὅπως καθορίζονται ἀπὸ τὰ σχετικὰ Φ.Ε.Κ. (Φύλλα Ἐφημερίδας τῆς Κυβέρνησης):[1]

Ἀπὸ τὴν 15^η Φεβρουαρίου 1922, σύμφωνα μὲ τὸ Φ.Ε.Κ. 20Α - 15/02/1922, ὁ οἰκισμὸς Καρασινὰν ἀποσπάσθηκε ἀπὸ τὴν Κοινότητα τοῦ Μαγιαδᾶγ καὶ συστάθηκε ἡ Κοινότητα τοῦ Καρασινᾶν.

Ἀπὸ τὴν 15^η Φεβρουαρίου 1922, σύμφωνα μὲ τὸ Φ.Ε.Κ. 20Α - 15/02/1922, ὁ οἰκισμὸς Δρέβενον ἀποσπάσθηκε ἀπὸ τὴν Κοινότητα τοῦ Μαγιαδᾶγ καὶ προσαρτήθηκε στὴν Κοινότητα τοῦ Καρασινᾶν.

Ἀπὸ τὴν 2^α Σεπτεμβρίου 1924, σύμφωνα μὲ τὸ Φ.Ε.Κ. 212Α - 02/09/1924, ἡ Κοινότητα τοῦ Καρασινᾶν ὑπάγεται στὸν Νομὸ Θεσσαλονίκης ἀπὸ τὸν Νομὸ Πέλλας.

Ἀπὸ τὴν 8^η Αὐγούστου 1928, σύμφωνα μὲ τὸ Φ.Ε.Κ. 156Α - 08/08/1928,ὁ οἰκισμὸς Καρασινὰν μετονομάστηκε σὲ Πλάγια.

Ἀπὸ τὴν 29^η Μαΐου 1933, σύμφωνα μὲ τὸ Φ.Ε.Κ. 130Α - 29/05/1933, ὁ οἰκισμὸς Πύλη (Δρέβενον) ἀποσπάσθηκε ἀπὸ τὴν Κοινότητα τῶν Πλαγίων καὶ προσαρτήθηκε στὴν Κοινότητα τῆς Ἀξιουπόλεως.

Ἀπὸ τὴν 16^η Μαρτίου 1935, σύμφωνα μὲ τὸ ΦΕΚ 87Α - 16/03/1935, ἡ Κοινότητα τῶν Πλαγίων ὑπάγεται στὸν Νομὸ Κιλκὶς ἀπὸ τὸν Νομὸ Θεσσαλονίκης.

Ἀπὸ τὴν 4^η Δεκεμβρίου 1997, σύμφωνα μὲ τὸ Φ.Ε.Κ. 244Α - 04/12/1997, ἡ Κοινότητα Πλαγίων καταργήθηκε καὶ προσαρτήθηκε στὸν Δῆμο Ἀξιουπόλεως.

Ἀπὸ τὴν 7^η Ἰουνίου 2010, σύμφωνα μὲ τὸν Ν.3852/2010, Φ.Ε.Κ. 87^Α, ὁ Δῆμος Ἀξιουπόλεως, στὸν ὁποῖο ὑπαγόταν τὰ Πλάγια, καταργήθηκε κι ἐνσωματώθηκε στὸν νεοσύστατο Δῆμο Παιονίας μὲ ἕδρα τὸ Πολύκαστρο καὶ ἱστορικὴ ἕδρα τὴ Γουμένισσα.

[1] Ἑλληνικὴ Ἑταιρεία Τοπικῆς Ἀνάπτυξης καὶ Αὐτοδιοίκησης http://www.eetaa.gr

Απόσπασμα χάρτη του 1965 (MAP 6811.H2 1965) που απεικονίζει τον μεταλλευτικό πλούτο του υπεδάφους της περιοχής μας. Πηγή: Ινστιτούτο Γεωλογίας και Ερευνών Υπεδάφους - Αθήνα.

Τὸ βιβλίο "Κοινότης Πλαγίων - Ἐν Παιονία Κιλκὶς" τοῦ Θεόδωρου Π. Μποράκη ποὺ κυκλοφόρησε τὸν Ἰανουάριο 2022 σὲ ψηφιακὴ μορφή, διατίθεται δωρεάν. Γιὰ πληροφορίες διαβάστε στὴ δ/νση:
http://plagia-paionias.blogspot.com/2022/01/blog-post.html